VALENS Flavius

VALENS Flavius

Imperator, pietatis et Christianae religionis hostis, ab adversariis barbaris crematus est, Sozom. l. 8. 15. et 25. Historia eius brevis haec est; Filius Gratiani, prope Cibalen in Pannonia natus, a Valentiniano fratre in consortium imperii adscitus est, A. C. 364. Orientis illi curâ commissâ. Hic Procopii rebellione territus, de imperio deponendo cogitavit, sed annô sequente felicior, vicit hostem caputque eius abscissum Valentiniano in Galliam misit. Interim Gallis, qui Procopium adiuverant, bellum moturus, baptismum accepit, sed ab Eudoxio Ariano, qui Imperatorem in haeresin suam iurare coegit: accesserunt stimuli ab uxore similiter Ariana, unde, finitô vix cum Gothis bellô, edictum contra Orthodoxos, quorum olim defensor fuerat, vulgavit, persequutionis atroeis prodromum. Ipsemet Caesareâ Basilium, Antochiâ Meletium, Edessâ alios expulit: in Aegyptios inprimissaevus. Sed laudem meruit, quum plurimos Magorum, qui eius successorem fore Theod. praedixerant, sustulit: Interim in omnes illos, quorum nomen ab his literis incepit, saevire incipiens, Theodorum quendam Ethnicum, dignum imperiô, et forte illi im minentem, necavit, ne Theodosio quidem, patri Imperatoris cognommis parcens. Permisit interea Gothis, ut Thraciam incolerent, qui angustiis regionis huius includi impatientes, vicinas undique regiones populati sunt, victô Lupicinô Romanorum Duce, et Valente frustra illis obnixô. Hic itaque Constantinopolin se recepit, Gothis ad suburbis usque grassantibus: coactus tamen populi convitiis, pace, quam Gothi obtulerant, reiectâ, cum illis ad Adrianopolim conflixit: Victus, vulnere in fuga acceptô, in proximum tugurium se deferri curavit, sed in illo ab hostibus, quis ibi lateret ignaris, igne subiectô concrematus est. A. C. 378. aetat. 50. Ammian. Marcellin. Hist. l. 31.

Ruffinus, Socrates, Theodoretus, Orosius, etc. Constantini, Constantis et Valentiniani exemplô, qui omnes Augustum successoresque eius imitati in hoc erant, Pontificem Maximum quoque se appellari Valens passus est: sed huius successor Gratianus, edictô propositô, se talem appellari vetuit, atque ita ea Sacerdotii dignitas in Imperatoribus defecit, Zosimus.